Uyudum sonra. Çünkü çağrılmadan geldiği tek yer rüyalarımdı.
Uyudum sonra, ertelememek üzere düşleri.
Anlattıklarım, anlatamadıklarımın üstüne örtülmüş battaniye. Düşlerim de gündüzlerime saplanmış birer raptiye. Rap rap rap diye uzayıp giden ayak sesleri, çalar saatim.
Uyandım sonra, denizi insanın ruhunda çamaşır yumuşatıcısı etkisi yapan şehrin, bir vapur iskelesine yetişmek üzere.
Uyandım sonra, hayatta olduğunu bilmek iyi geliyor dedim. Hayatta olmak çok basit bir eylem, hayatının bir yerinde olmak güzel dedi. İşte öyle dedi, ben bir defa daha uyandım.
Siyah beyaz bir film mi oynatılıyordu perdesinde hayatımın?
Hayatım bir film miydi? Gözlerimin önünden geçmekte olan da o filmin şeridi.
Veliman Sekiz
İnsan isimleri biriktiriyorum, not defterlerimde. Yalan diyaloglar üretip, kılıca benzeyen cümleler saplıyorum beyinlerine. Sonra herhangi bir mangal partisine giderken içinde insan isimleri geçen defterlerimi yanıma alıp, ateşinde ısınıyorum. Küllerini toprağa gömüp, bambaşka sarhoşlukların esaretinde evime dönüyorum. Kendimce, cinayet işliyorum. Onlara kılıcımla karşı koyup, bir ormanın kuytusunda gömüyorum işte. Düş katiliyim, hiç pişmanlık duymuyorum.
