Aklıma tebelleş, firar etme eksenli yörüngeler. Gidip te dönmemeler, dönüp te yana yana hiç sönmemeler. Gez, göz ve arpacık, gözlerimi kapatırsam içimdeki kömürden kaleler görünür tabi apaçık. Kargacık, burgacık öyle ya da böyle buram buramcılık. Karma değil, karışık. Renk, koku, ses ve ışık için tanımlanmış duyularımı yasladığım duvara örülü adi bir sarmaşık.
Yukarıdan, çok yüksekten, adımlarımla aklımı eziyorken, çiğnenmiş ve sindirilememişken beynim lüzumsuz tiratlar yazılmış bir piyes olmalı tüm yaşadıklarım. Sussam perdeler kapanacak, konuşsam dalkavukça bir alkış kopacak. Öyleyse antrakt.
Vurmayın kuşları ve niyet ettirmeyin tavşanlara, develerin güreş tuttukları coğrafyalarda göğü aydınlatmadan daha güneş, aramayın kendinize hikâyesi acıklı bir leş.
Veliman Sekiz
İnsan isimleri biriktiriyorum, not defterlerimde. Yalan diyaloglar üretip, kılıca benzeyen cümleler saplıyorum beyinlerine. Sonra herhangi bir mangal partisine giderken içinde insan isimleri geçen defterlerimi yanıma alıp, ateşinde ısınıyorum. Küllerini toprağa gömüp, bambaşka sarhoşlukların esaretinde evime dönüyorum. Kendimce, cinayet işliyorum. Onlara kılıcımla karşı koyup, bir ormanın kuytusunda gömüyorum işte. Düş katiliyim, hiç pişmanlık duymuyorum.
